De moet-machine
“En nu nog even doen alsof je het leuk vindt.”
Dat zei mijn lieve muziekdocent vanmorgen tegen me toen ik mega geconcentreerd (lees gefrustreerd) achter haar piano zat te oefenen…
Nu ik daarover nadenk, is dat voor mij een goede samenvatting van de afgelopen periode. Het MOETEN.
Door haar opmerking werd ik er weer opnieuw bij bepaald en zag ik in dat ik op meerdere vlakken in mijn leven de moet-machine aan had gezet.
Hè hè, eindelijk
Ik moest van mezelf veel trainen, zodat mijn lichaam weer fysiek sterker zou worden. Ik moest zoveel mogelijk mijn focus daarop hebben, zodat ik minder klachten zou gaan krijgen. Dus moest ik extra wandelen en naar de sportschool van mezelf.
De hele ironie aan die instelling, is dat ik nog krampachtiger met mijn lichaam omging en daardoor alleen maar meer fysieke pijn kreeg. Lekker handig… NOT!
Mijn fysiotherapeut hing de vlag bijna uit toen ik zei dat ik een pauze voor mezelf ging inlassen. Zijn eerste woorden waren: “Hè, hè, eindelijk.”
Ik viel bijna van mijn stoel toen hij dat zei. Maar hij hield me direct een spiegel voor: “Wanneer heb jij voor het laatst genoten van het bewegen? Wanneer heb jij voor het laatst geloof in je eigen lichaam gehad?”
Toen hij die vragen stelde, hoopte ik heel hard dat hij niet nog een rake vraag eraan toe zou voegen, want dan was ik zeker weten in huilen uitgebarsten.
Wat een ontlading en ik dacht eerst nog: “Waarom heb je dit niet eerder gezegd tegen mij?” Maar nu ik erop terugkijk, merk ik dat ik er veel meer van geleerd heb nu ik het zelf heb ontdekt.
Gedreven typetje
Dat gesprek bij de fysiotherapeut was twee weken geleden. En geloof me, het gaf rust en ruimte in mijn hoofd. Maar toch waren er nog veel dingen op mijn lijstje die ik moest doen van mezelf. En nu kwam ik het weer tegen bij het pianospelen. Ik had mezelf daar ook alweer veel te veel opgelegd.
Dit is wat ik de afgelopen periode ontzettend veel heb gezegd tegen mezelf:
“Ik moet deze week dit gedaan hebben.
En als ik dat heb gedaan, dan wil ik … bereikt hebben.
En als ik daar dan ben… ja, dan wil ik nog verder naar…. “
Je snapt me wel.
Ik ben daar echt een ster in. Gedreven typetje als ik ben, wil ik continu die lat hoger leggen. Maar oh, wat kost me dat een bult energie, zeg! Ik ben gewoon hartstikke moe ervan. Mijn lichaam en hoofd schreeuwen om rust op dit moment.
Geniet
Daarom kies ik ervoor om tegen mezelf te zeggen:
Geniet. Doe waar je zin in hebt.
Ga even fietsen als je dat wilt of wandelen. Of gewoon ongegeneerd op de bank liggen lummelen. Gewoon, omdat het kan.
Ik vergat om onderweg juist te genieten van alles wat ik aan het ontdekken was.
Mijn pianospel, ja natuurlijk is het nog niet prachtig en mega onder controle, logisch, ik begin nog maar net. Maar ik doe het. Eindelijk!
Dat alleen al is een mega stap.
Niet rennen
Dus lieve jij, zullen we samen proberen om wat minder te moeten van onszelf?
En wat meer te genieten onderweg?
Gewoon, omdat het kan.
En omdat het leven veel te mooi is om doorheen te rennen. Ik wil niet vergeten te genieten van deze prachtige reis die het leven heet. Doe je mee?
En doe af en toe even een gek dansje tussendoor, dat maakt het allemaal een stuk luchtiger en lichter. ;.)
Liefs, Mariska